گاهی انسان، حتی کسی که خودش را داعیه‌دار دین‌داری و کاردرستی می‌داند -مثل من- حاضر است به نهایت پستی و ضلالت سفر کند. نه تنها حاضر است، که راغب است و نه تنها راغب است، که مشتاق است. تنها یک هم‌سفر می‌خواهد که راهنماییش کند و جرأتش دهد.

فقط گاهی -و فراتر از گاهی- لطف خدا، این هم‌سفر را از انسان دریغ می‌کند تا هم‌چنان، افتان و لنگان، درمسیر هدایت، راه طی کند.

کاش فضای مجازی امکان بسط برخی مطالب را می‌داد؛ افسوس که این نوشته هم باید مثل بسیاری دیگر، در حدّ یک اشاره باقی بماند.