دل آدمی، موجود عجیبی است؛ با کوچکترین بهانه‌ای فتح می‌شود و وقتی فتح شد، بزرگترین بهانه‌ها هم نمی‌توانند فاتح را از دل بیرون کنند؛ گویی، دل، منتظر یک اشارۀ کوچک است تا خود را گره بزند به یکی دیگر و چه گره‌های کوری ... با دندان هم گاهی نمی‌شود بازشان کرد.

جواد عزیز ... تسخیر قلعۀ قلبم بر شما مبارک ... به این خانۀ پُرسَکَنه خوش آمدی ....

بعدنوشت:

القلب حرم الله؛ فلا تسکن حرم الله الا الله ....